Dag 35

Dag 35
Datum 1-6
Spanje,Camping Los Gazules, Alcalá de los Gazules, zuidoost van Jerez.
Zoals gepland vandaag een rondrit gemaakt. Eerst naar Medina Sidonia, een dorp op een hoge heuveltop – nee, tante hebben we niet gezien – en daarna naar Arcos de la Frontera.
Heel veel plaatsen in deze regio hebben de toevoeging “de la Frontera”. Dat stamt nog uit de tijd dat het grensplaatsen waren tussen het Katholieke Spanje en het Moorse Granada, het laatste gebied dat nog niet heroverd was door Los Reyos Católicos, Ferdinand en Isabella, rond 1490. In die tijd moest Columbus op zijn beurt wachten tot de beide vorsten tijd hadden, omdat de strijd tegen de Moren te veel inspanning en geld vroeg. Isabella verkocht uiteindelijk haar juwelen en Columbus kon op pad met het bekende gevolg.
De strijd tussen “Los Cristianos y Moros” wordt nog steeds tijdens feestelijkheden op enerverende wijze uitgebeeld. Ridders, jonkvrouwen en natuurlijk de zwart gemaakte tegenstanders zijn dan allemaal weer aanwezig.
In Medina Sedonia zijn overigens nog resten uit nog vroegere tijd gevonden. Het is een hele klim naar het kerkplein, maar het uitzicht is geweldig. Daarna is het goed toeven op de Plaza d’España. Barretjes en restaurants genoeg en een gezellige sfeer. Opvallend veel mannen van middelbare leeftijd die hier rondhangen. Er is nu eenmaal weinig werk en volgens de krant grijpt de financiële crisis in Spanje om zich heen. Sommige oudere mensen maken er wat van door wat bij te verdienen als amateurparkeerwachter of uitlegger van toeristische attracties en de weg er naar toe.
De weg naar Arcos de la frontera loopt door diverse soorten landschappen met weidse vergezichten. Volgens Rik Zaal in zijn boek “Spanje” leven hier geen mensen, maar alleen stieren en paarden. De stieren leven er een paar jaar goed van om dat leven in een laatste kwartier in de arena te verliezen. Ach het is weer wat anders dan kistkalveren of het houden van biggen die dan wel op een wat humanere wijze aan hun eind komen. Er zijn ook maar weinig dorpjes en het landschap is verder vrijwel leeg. Er zijn een paar reusachtig stuwmeren in de omgeving.
We hebben gegeten in een Venta. Dat is een typisch Andalusisch verschijnsel. Nu een bar/restaurant, vroeger een soort handelspost (vender=verkopen) Het ligt altijd ver buiten de bewoonde wereld en er werden vroeger louche zaken gedaan. Veel van de smokkelwaar die via Cadíz en ander haven- en vissersplaatsen aan land kwam, werd via deze Venta’s verder verhandeld. Het waren ook vrijplaatsen voor bandieten, waarvan nu de verhalen in een soort Robin Hood-achtige sfeer verteld worden. Het eten is er simpel, maar stevig. Arcos de la Frontera ligt bovenop een honderd meter hoge rots, van waaruit het uitermate goed te verdedigen was. In bovengenoemde oorlog hadden Ferdinand en Isabella 20.000 man voetvolk en duizenden ruiters nodig om het in te nemen.
Weer een mooi wit stadje, maar nu met wel erg smalle en kronkelige, soms van haakse bochten voorziene straatjes. De maximale breedte van een auto was 2 meter, dus we konden er makkelijk door dacht ik….Onze auto is echter wat ruimer bemeten dan die kleine Seatjes waar ze hier mee rijden. Er stond toch enig zweet in de bilnaad, moest ik achteraf toegeven. We waren eerder meer geschrokken door een idioot die ons te laat zag en met vol tegenstuur en gillende banden door een scherpe bocht omlaag kwam. Tijdens de terugreis kwamen we door een dorp waar weer een Feria was. Jonge knappe meiden liepen weer als Spaanse schone opgetut door de straten. Het blijft toch een leuk gezicht en het is meer dan klederdracht.
Morgen blijven we nog hier en de dag erop gaan we naar de kust in de buurt van Málaga.