Verslag 27, Malgrat de Mar.

Het lieve leventje gaat hier aan het strand rustig verder. We zijn eergisteren naar Blanes gelopen om naar een van de avonden van het vuurwerkconcours te kijken en vooral te luisteren. De grond dreunt als de vuurpijlen ontploffen. Het was weer als vanouds erg mooi. Het was de moeite van de tocht waard. En een tocht was het zeker: eerst een stuk over het strand strompelen, dan over rotsen klauteren, ook niet eenvoudig en daarna een fikse wandeling die voor Magda best een uitdaging was.
Ze heeft zich heel kranig gehouden. Ook op de terugweg toen we in het stikkedonker weer over de rotsen moesten klauteren. Gelulkkig voelde ze zich zelf niet echt vermoeid achteraf.
De dansavonden zijn niet zo gezellig meer dan vroeger. Een Franse animator, door ons Kwibus genoemd omdat hij zo druk doet, denkt dat hij iedereen bezig moet houden met de laatste zomerhits en de daarbij horende dansjes, terwijl velen liever wat gevarieerde muziek horen om op te feesten. Overigens is de jeugd meer dan tevreden en dat is ook wat waard.
De meeste dagen gaan we naar de aquafun(gym) die ook weer door onze Kwibus gegeven wordt en daarna naar het strand om daar in de middagbries een siesta te houden. Om zes uur staat de petanca weer op het programma en we eten dan ook van te voren.
Ach we komen de tijd wel door. Op vrijdag gaan we met Eladio boodschappen doen en wanneer we zin hebben gaan we met het treintje, de Tricu Tricu naar Malgrat om daar wat winkelen en te eten.
Volgende week komen Michiel, Marloes en Gijs naar onze comping om hier een weekje te blijven. Daar kijken we erg naar uit.
Deze week kregen we een tweetal nare berichten: Guust, onze oudere en vriendelijke buurman waar we het goed mee konden vinden is overleden. Gelukkig heeft hij geen ziekbed gehad. Daarna hoorde Magda over een ;ziektegeval binnen haar vriendenkring.
Wij vieren wel vakantie, maar bij het leven thuis horen ook dit soort dingen. Het doet ons wel verdriet en we voelen ons machteloos nu we op grote afstand zitten.