Dag 45, 46 en 47

Dag 45, 46 en 47
Datum 11, 12 en 13-6
Spanje,Camping Las Lomas, 20 km oost van granada.
13-6 naar Camping Cabo de Gata, 20 km oost van Almería.
Dag 45
Boodschappendag. In Granada eindelijk eens naar het warenhuis El Corte Inglés. Zoveel van gehoord in Barcelona en nooit wat van gekomen. Een enorme winkel die een beetje lijkt op onze Bijenkorf. Wel heel prettig winkelen. Daarbij hoort voor food en non-food een Hypercor. Omdat ik op mijn e-reader was gaan zitten aan het strand er eentje ter vervanging gekocht. Vooraf is Magda naar de kapper geweest in de stad. Ze is terechtgekomen bij Gerónimo. Hij zag meer uit als een artistiek leider van een balletgezelschap dan als een kapper, maar bleek achteraf zijn vak op uitstekende wijze te verstaan. Volgens Magda was opvallend dat er niet gekletst en koffie gedronken werd zoals als dat de gewoonte is in Nederland. Men werkt geconcentreerd en levert een prima kapsel af. Ik ben niet aan de beurt geweest, want Magda levert dit kunststukje zelf met behulp van de handgrasmaaier. Na het winkelbezoek naar de parkeergarage en daar een twintig minuten moeten zoeken. Eerst naar de auto die in een andere afdeling bleek te staan dan we dachten en later om te betalen. Verder lekker bij het zwembad gelegen en genoten van het uitzicht want de ligging van Camping Las Lomas is uniek.
Dag 46
In de morgen een ritje naar de hogere toppen van de Sierra Nevada gemaakt na Magda beloofd te hebben dat we geen geitenpaden zouden rijden. Er blijkt een prima weg te lopen vanaf Granada naar het skigebied. Een bezoek gebracht aan een heel leuk – jawel door de EU gesubsidieerd – bezoekerscentrum. Geweldig genoten van de tocht naar boven, maar niet in de sneeuw. Je kon per auto niet verder en de sneeuw was gereduceerd tot kleinere plakkaten. Wel lekker gegeten op 2700 meter en in de zon gezeten. Daarna weer naar de camping afgedaald. De bewegwijzering leidde toch weer over een wat kleiner weggetje met veel steile haarspeldbochten, waar ons helaas een vrachtwagen tegemoet kwam. Het asfalt ligt hier vaak zo’n 25 cm boven het talud en daar heeft ons karretje toch moeite mee. Toch alles schadevrij doorstaan en vrolijk verder. In de middag met de pechvogels met hun lekke radiator van de camper naar de garage gegaan in Granada waar het ding stond. Te wachten uiteraard, al 5 dagen. We hebben nu ook het centrum en een paar buitenwijken bezichtigd. De straat waarin de garage zou staan was net de langste van de stad, ongeveer 6 km. En dan helpt een navigator ook niet als je geen huisnummer en een precieze naam hebt. Weer gemerkt dat het zoveel scheelt als je de taal spreekt. In de garage was er toch wat vertraging opgetreden. Handtekeningen, bestellingen bij de groothandel die op landelijk niveau doorgezet moesten worden –Hymer, wel Fiat, maar dan wel met niet-standaard materiaal – en van de 10 werknemers die we zagen hadden er maar 4 met vet besmeurde handen. De rest liep in witte overhemden. El jeffe taller (chef monteur/werkplaats) heeft ons persoonlijk te woord gestaan en gezworen dat hij er zich persoonlijk mee bezig zou houden en dat het waarschijnlijk over drie dagen klaar zou zijn, misschien een dag later. Hij had overigens ook een wit overhemd aan en schone handen. Nou ja de eigenaars waren in ieder geval gerustgesteld toen ze hun mobiele huis weer in goedverzorgde staat gezien hadden. Ze waren bijna niet meer aan vakantie toegekomen door de zorgen. Ook eens iets voor SOS-diensten van verzekeringen om zich in te leven bij de afhandeling en de hulp. Doen wat je belooft bleek ook hier niet altijd op te gaan. ‘s Avonds gezellig in een klein echt Spaans zaakje gegeten. Alles wat geïmproviseerd klaargemaakt, maar wel heerlijk.
Dag 47
Reisdag. Van Granada via Guadix (grotwoningen) over de snelweg naar Almería, Cabo de Gata, een natuurgebied dat gevormd is door de uitlopers van een gebergte. De reis was heel mooi met veel wisselende landschappen: Afscheid van de Sierra Nevada en een overgang naar een gortdroog gebied, eigenlijk al een woestijn. Leeg en dor, doorsneden met diepe ravijnen en nergens het water dat deze rotsformaties geschapen heeft. Bovendien bloedheet en winderig. De auto heeft weer eens goed zijn best moeten doen op de lange en steile hellingen met onze caravan erachter. Rond Almería zie je niet een Glazen Stad, zoals bij ons in het Westland, maar een Witte Plastic Stad. Zover het oog reikt. En onze nieuwe camping ligt midden in zo’n plastic gebied. Voorlopig hebben we hier maar een kort verblijf gepland. Het geheel doet wat deprimerend aan. De kwaliteit van de camping is niet slecht, maar hij is tamelijk leeg. Toch kwamen we hier langverblijvers tegen, Duitsers en Nederlanders die hier vanaf de kerst tot de zomer verblijven. Ze houden erg van rust zeiden ze. Dat het strand 3 km ver ligt deert ze niet. Je hebt dat strand dan wel voor jezelf.
Morgen hebben we een tochtje door de Desierto de Tabernas voor. Ik ben benieuwd hoe de enige echte woestijn van Europa eruit ziet.